Okręty Paneuropejskie

European Destroyers. How to?

Frakcja Paneuropejska nie obejmuje konkretnego narodu, ale obejmuje okręty z różnych narodów w europie. Okręty następujących marynarek są obecnie reprezentowane w World of Warships: Szwecja, Polska i Austro-Węgry. Holandia (od aktualizacji 0.10.6) jest teraz osobnym krajem. Okrętu Paneuropejskie mogą mieć założoną flagę narodową (jak pokazano poniżej) lub flagę paneuropejską (jak pokazano po lewej).

ORP Błyskawica, Niszczyciel Poziomu VII

Entuzjazm polityczny dla pełnoprawnej Marynarki Wojennej ^[1] był zawsze duży; stosunkowo krótka linia brzegowa i ograniczony przez skandynawskich sąsiadów dostęp do Atlantyku skłoniły polskie przywództwo do przerzucenia niewielkich zasobów morskich, jakie posiadała Polska, na rzecz obrony rzek i wybrzeża. Pierwsza próba stworzenia właściwej marynarki wojennej Rzeczypospolitej Obojga Narodów odniosła wielki sukces przeciwko Szwecji w wojnie polsko-szwedzkiej (1600-1629), ale została całkowicie zniszczona przez Danię w 1637 roku. Nie podjęto żadnych poważnych prób odbudowy floty przez resztę istnienia Rzeczypospolitej i jej rozpad w czasie rozbiorów Polski pod koniec XVIII wieku sprawiły, że wszelkie nadzieje na to zniknęły. To Józef Piłsudski, ówczesny Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych RP, utworzył 28 listopada 1918 r. tak zwaną nowoczesną Marynarkę Wojenną, prawie trzy wieki po jej zniszczeniu. Po raz kolejny jej głównym celem była ochrona polskiego wybrzeża przed różnymi zagrożeniami, z naciskiem na szybkie okręty podwodne, potężne niszczyciele i rozsądne użycie min. Jednak Wielki Kryzys ograniczył główne okręty bojowe Marynarki Wojennej do zaledwie czterech niszczycieli, pięciu okrętów podwodnych i stawiacza min ORP Gryf na początku II wojny światowej.

Decydując się początkowo na strategię nękania i pośredniego zaangażowania, polskie dowództwo marynarki wojennej zdało sobie sprawę, że mały, w większości śródlądowy Bałtyk znajduje się w zasięgu Kriegsmarine i Luftwaffe i że każdy okręt zostanie szybko odnaleziony i zatopiony. Tak więc 29 sierpnia 1939 r. Plan „Pekin” został zrealizowany przy pomocy Royal Navy, ewakuując niszczyciele stacjonujące na Bałtyku — ORP Burza, ORP Błyskawica i ORP Grom — do bazy morskiej w Leith w Szkocji, zaledwie 3 dni przed inwazją Polski i wybuchem wojny. Początkowo postrzegana jako porzucenie ich kraju, operacja była mądrą decyzją polskiego dowództwa marynarki wojennej, która zachowała niszczyciele, aby umożliwić im udział w obronie Norwegii, Operacji Dynamo, Bitwie o Atlantyk oraz dziesiątkach eskort i misji konwojowych. Ponadto, uzupełniona okrętami Królewskiej Marynarki Wojennej, polska Marynarka Wojenna na uchodźstwie jako całość brała również udział w wielkich potyczkach, takich jak zatopienie pancernika Bismarck, Operacja Jubilee i Operacja Overlord. Z kolei ORP Gryf i ORP Wicher , które pozostały na Bałtyku, zostały zatopione w ciągu pierwszych trzech dni wojny.

Lata Polski jako kraju Układu Warszawskiego nie zmniejszyły jej potrzeby obecności morskiej na Morzu Bałtyckim i na tym skupiała się jej flota przez pół wieku po zakończeniu II wojny światowej. Przystąpienie do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) w dniu 29 marca 1999 r. wymusiło zmianę tego sposobu myślenia; Marynarka Wojenna RP XXI wieku ponownie skoncentrowała się na większej współpracy międzynarodowej i patrolach morskich we współpracy z nowymi partnerami z NATO, rozwijając specjalizację w walce podwodnej.

SMS Viribus Unitis, Pancernik Poziomu V

Austro-Węgierska Marynarka Wojenna

Austria po raz pierwszy uzyskała dostęp do oceanu w 1382 r., ale zbudowanie uzbrojonych okrętów wojennych, które dumnie reprezentowałyby Austriackie barwy, zajęło ponad sto lat, zaczynając w bardzo małej liczbie w 1528 r. Ta niewielka grupa służyła głównie do obrony wybrzeża i znajdowała się tylko pod bardzo lokalnymi rozkazami. Dopiero w 1797 roku Austria zaczęła naprawdę utrzymywać flotę, kiedy Wenecja stała się częścią Austrii, a flota wenecka stała się flotą austriacką. Trwało to jednak tylko 50 lat, zanim wybuchła Guerre d'indipendenza italiane, włoska wojna o niepodległość, w której większość załóg pochodzenia włoskiego zwróciła się przeciwko austriackim rządom. Po utracie prawie całej swojej potęgi morskiej stało się jasne, że austriackie interesy na oceanie może zabezpieczyć jedynie odpowiednia austriacka marynarka wojenna. Cesarz Franciszek Józef wyciągnął konsekwencje i zaczął kłaść podwaliny pełnej austriackiej marynarki wojennej. Wraz z włączeniem Węgier w 1867 r. marynarka wojenna stała się Marynarką Austro-Węgierską ^[2]. Pomimo nieustających problemów budżetowych, Austro-Węgierska Marynarka Wojenna stałaby się jedną z większych i podążałaby za najnowszymi trendami w marynarce, a nawet sama wyznaczyła je, jak przy budowie pierwszej torpedy.

Podczas pierwszej wojny światowej dostęp do Morza Śródziemnego został odebrany austro-węgierskiej marynarce wojennej przez siły włoskie, francuskie oraz brytyjskie i została oddelegowana do Floty-Istniejącej. Jednak mniejsze siły były nieprzerwanie aktywne na Morzu Śródziemnym, w szczególności okręty podwodne ^[3], które w trakcie wojny zatopiłyby 196 000 Ton, a prawdopodobnie dodatkowe 41 000 ton. Ponadto liczne okręty wojenne zostały uszkodzone i zatopione przez mniejsze siły. Jedynym okrętem, który dział poza Morzem Śródziemnym, byłby krążownik ^[4] Kaiserin Elisabeth, który w przeciwnym razie stałby się znany jako pierwszy cel wodowanego ze statku samolotu.

Koniec Wielkiej Wojny w 1918 roku oznaczał koniec imperium austro-węgierskiego, a tym samym koniec austro-węgierskiej marynarki wojennej. Pozostałe okręty stałyby się częścią innych marynarek wojennych lub w przypadku pancernika ^[5] Viribus Unitis zostały zatopione przez włoskich nurków, zanim mogły zostać ponownie rozprowadzone. Austria stała się krajem w Europie Środkowej bez dostępu do oceanu, co sprawia, że nie ma potrzeba posiadać floty.

[[Image:Ship_PWSD610_Smaland.png|frame|right|link=Ship:Smaland|HswMS Småland, Niszczyciel Poziomu Królewska Szwedzka Marynarka Wojenna (Svenska marinen) Królewska Szwedzka Marynarka ^[6] oficjalnie istnieje od 7 czerwca 1522 roku. Utworzona w trakcie szwedzkiej wojny o wyzwolenie (1521-1523), gdzie Szwecja walczyła o swoją niezależność od Unii Kalmarskiej. Szwedzka Marynarka Wojenna brała udział w licznych wojnach w ciągu wieków. Zbrojna neutralność Szwecji trwał jednak od zakończenia wojny szwedzko-norweskiej (1814) do dnia dzisiejszego, chociaż siły szwedzkie interweniowały w innych konfliktach. Szwedzkie okręty używają przedrostka HMS (Hans/Hennes majestäts skepp lub Jego/Jej Królewskiej Mości), ale w języku angielskim zwykle otrzymują przedrostek HswMS, aby uniknąć pomyłek z Royal Navy.

Szwedzka marynarka wojenna była głównym egzekutorem jej neutralnej polityki podczas obu wojen światowych. Chociaż Szwecja nigdy nie zbudowała „prawdziwego” pancernika, od 1886 roku utrzymuje zdatne do żeglugi pancerniki obrony wybrzeża. Rdzenni stoczniowcy zbudowali te pancerniki, krążowniki i niszczyciele obrony wybrzeża, które służyły przed pierwszą wojną światową aż do wycofania ze służby niszczyciela Halland w 1987 roku. Szwedzkie pancerniki obrony wybrzeża były wymieniane jako powód, dla którego Niemcy nie zaatakowały Szwecji jak jej skandynawskich sąsiadów, ale to, jak duży wpływ miały te okręty na militarne, przemysłowe i polityczne ustępstwa na rzecz Rzeszy, jest dyskusyjne.

Na początku zimnej wojny sądzono, że duże okręty szwedzkiej marynarki wojennej nie przetrwają żadnych ataków nuklearnych na zamkniętym Bałtyku. W ten sposób wstrzymano budowę statków większych niż fregaty, a wiele większych statków sprzedano krajom Ameryki Południowej lub od razu złomowano. Niszczyciel Småland przetrwał jako statek-muzeum w Göteborgu.