Okręty Włoskie

Od upadku Imperium Rzymskiego w 476 roku n.e. półwysep włoski nie był zjednoczony aż do ogłoszenia powstania królestwa Włoch w 1861. Po zjednoczeniu powstała Królewska Marynarka Włoch znana także jako Regia Marina ^[1]. Usytuowana w samym środku można śródziemnego Regia Marina próbowała ogłosić je jako Mare Nostrum (co oznacza „Nasze Morze”), ciągle walcząc o dominacje z Francją, Imperium Brytyjskim i Austro-Węgrami, co utrzymało Włoską Marynarkę na przedzie polityki. Niestety od początku jej dziania utrudniał brak jednolitości oficerów i wyposażenia, niski budżet skutkujący słabą infrastrukturą i ośrodkami wspierającymi marynarkę, i szybko rozdającego się technologie, z którymi podzielone włoskie szkoły nie mogły nadążyć. Austro-Węgierskie i włoskie marynarki spędziły większość wojny, utrzymując wrogą flotę w porcie, z wyjątkiem włoskich MAS motorówek (mezzi d'assalto, albo uzbrojonych w torpedy motorówek) i pierwszych działających prototypów miniaturowych łodzi podwodnych uzbrojonych w pojedynczą torpedę — nazwanych „ludzkimi torpedami” - użytymi do zatopienia dwóch Austro-węgierskich pancerników pod koniec wojny.

Podczas dwudziestolecia międzywojennego Regia Marina pod naciskiem zmieniającej się globalnej polityki była zmuszona znowu wybrać konwencjonalną doktrynę dla ich okrętów. Uznając Francję za najprawdopodobniejszego wroga, skupili się na prędkości i artylerii o dużym zasięgu, oraz zaczęli modernizować stare drednoty z I wojny Światowej, zbudowali pancerniki klasy Littorio^[2] znane tez jako klasę Vittorio Venetto (w odpowiedzi na Francuską klasę Dunquerke) dużą liczbę niszczycieli^[3], łodzi podwodnych^[4] i krążowników^[5], wliczając w to klasę Zara, która była najlepiej chronioną klasą krążowników aż do zbudowania klasy Des Moines przez US Navy prawie 20 lat później. Mimo zaczynania II wojny światowej z czwartą co do wielkości marynarką na świecie Regia Marina miała problemy z walczeniem z Francuzami i Brytyjczykami na Morzu Śródziemnym. Włosi mieli działa z długimi zasięgami i wspaniałe systemy kontroli ognia, ich kompletne znieważenie radarów i sonarów spowodowało, że Regia Marina była flotą dobrej pogody. Spowodowało to, że Włosi w bitwach w złej pogodzie i w nocy byli w dużo gorszej pozycji od przeciwników. Zdając sobie sprawę z braku możliwości uzupełniania strat morscy, dowódcy byli zmuszenie konsultować z dowództwem każde spotkanie z wrogiem, marnując cenny czas i tracąc najlepsze okazje. Myśląc, że będą operować jedynie na Morzu Śródziemnym, nie przeznaczyli żadnych środków na rozwój lotnictwa morskiego. Mimo wszystko Regia Marina miała reputacje posiadania dobrze zaprojektowanych okrętów i wyszkolonych marynarzy, pokazując nieposłuszeństwo po bitwie o Tarent, ciężko uszkadzając pancerniki HMS Queen Elizabeth i HMS Valiant, i walcząc przeciw Royal Navy — doświadczonym wrogiem z przytłaczającą przewagą w liczbach i technologii — udało im się utrzymać Morze Śródziemne do zawieszenia broni w 1943. Wraz z podziałem Włoch podzieliła się także marynarka; niektóre okręty dołączyły do włoskiej marynarki kolaboranckiej; walczącej po stronie aliantów a inne do Narodowej Marynarki Republikańskiej Socjalnej republiki włoskiej na północy. Marynarki obydwu frakcji walczyły ze sobą aż do zakończenia wojny w 1945.

Odrodzenie Republiki włoskiej w 1946 wiązała się także z przemianowaniem Regia Marina na Marina Millitare (Marynarka Militarna); następnego roku Włochy były zmuszone oddać prawie wszystkie okręty, które przetrwały jako cześć formalnego procesu pokojowego po drugiej wojnie światowej. Zagrożeni ze strony Związku Radzieckiego sprawiło, że siły Zachodniej Europy i Stany Zjednoczone upewniły się, że Włochy będą w stanie się obronić, szczególnie będąc jednym z krajów założycielskich NATO. Jako cześć nowego sojuszu głównym celem Włoch była przybrzeżna kontrola nad Adriatykiem i morzem Tyrreńskim. Obecnie Włoska Marynarka Wojenna operuje nowoczesne okręty prawie każdego typu, od lotniskowców Cavour i Giuseppe Garibaldi aż do łodzi podwodnych i łodzi patrolujących wybrzeże.

Krążowniki

(link)

Styl gry

Włoskie Krążowniki są znane ze swoich potężnych, szybkich i licznych dział ze specjalnymi pociskami OPP, które są efektywne przeciw małym wrogom, oraz z Wysokoprężną wytwornicą dymu, pozwalająca na zakładanie się do wrogi niewykryte mimo płynięcia z pełną prędkością, a do tego małym promieniem skrętu. Jednakże mają parę słabości, taki jak brak sondy hydroakustycznej, którą posiadają prawie wszystkie niewłoskie krążowniki, co utrudni wykrywanie torped na dużo przed momentem uderzenia, mają także mały zasięg baterii przeciwlotniczych, przez co są idealnym celem dla wrogich lotniskowców. Mimo to włoskimi krążownikami gra się bardzo przyjemnie. Potrafią ukarać wrogów, gdy popełnią błąd.

Pancerniki

(link)

Styl gry

Włoskie Pancerniki są jednymi z lepszych okrętów we włoskiej linii, mając dobrą prędkość, zaczynając od T6 które są ramie w ramie z innymi pancernikami oraz dużą liczbę baterii artylerii głównej co pomaga zrekompensować słabą celność. Ze specjalną amunicją OPP są efektywne w zwalczaniu lekko opancerzonych krążowników i na wyższych poziomach pancerników i krążowników opancerzonych wedle schematu wszystko albo nic. Zaczynając od poziomu VIII, są wyposażane w Wysokoprężną wytwornicą dymu, pozwalająca na zakładanie się do wrogi niewykryte mimo płynięcia z pełną prędkością. Jednakże włoskie pancerniki mają wady, jakimi są zmniejszenie obrażeń pocisków OPP przeciw niszczycielom, małokalibrowe działa niebędące w stanie przebić pancerz niszczycieli wysokiego poziomu i długi czas przestawienia steru. Przez to wszystko są bardzo wrażliwe dla niszczycieli i torped. Podsumowując, włoskie okręty są silne rękach gracza znającego wady i zalety okrętu.