Okręty Wielkiej Brytanii
Od początku 18-tego wieku do połowy 20tego, Królewska Marynarka Wojenna była najpotężniejszą flotą na świecie pokonując Francję, Holandię oraz Hiszpanię, tym samym ugruntowując pozycję Imperium Brytyjskiego jako światowego mocarstwa – imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce - mającego wpływ na wiele aspektów życia w wielu krajach, często po dzień dzisiejszy. Ze względu na to historyczne znaczenie, pomimo że niektóre floty są często podobnie określane, tylko brytyjska nazywana jest „Królewską Marynarką Wojenną” (bez dodatkowych zastrzeżeń). Królewska Marynarka wprowadziła sporo nowych rozwiązań w dziedzinie technologii oraz strategii morskiej np: budowa HMS Dreadnought, którego rewolucyjny projekt tak bardzo zaskoczył świat, że w pewnym okresie pancerniki nazywano właśnie drednotami; pierwszy krążownik liniowy; pierwszy atak tylko samolotami startującymi z lotniskowca (atak na Tarent); urządzenia przeciw okrętom podwodnym takie jak sonar, kierunkowe radio wysokiej częstotliwości HF/DF, hydrofon, bomby głębinowe, wyrzutnia Jeż oraz innowacje w projektach lotniskowców takie jak skoncentrowanie mostka i wieży kontroli lotów w jednej dużej nadbudówce (w przeciwieństwie do projektu, który zakładał pokład pozbawiony wszelkich nadbudówek), katapulty parowe, rampy wyprofilowane dla ułatwienia startowania samolotom oraz opancerzone i odchylone od osi wzdłużnej pokłady o pełnej długości okrętu.
Do czasu oraz podczas I Wojny Światowej, Niemcy próbowali rzucać wyzwanie Brytyjczykom. Jedyne co osiągnęli to blokada własnej floty. Jednakże, efektywność niemieckich okrętów podwodnych przeciwko niechronionej żegludze dała Brytyjczykom cenna lekcję co do taktyki konwojów – lekcję której szybko doświadczyli Amerykanie po dołączeniu się do aliantów w czasie II Wojny Światowej. Pomimo strat , które ponieśli Brytyjczycy i, w konsekwencji, również Królewska Marynarka, ciągle była ona znaczącą siłą i kiedy morski traktat londyński oraz waszyngtoński w 1938 roku przestały być przestrzegane, została gwałtownie rozbudowana, odzyskując miano najpotężniejszej floty na świecie. Nie przyszło to jednak łatwo, gdyż doświadczyła znacznych strat na początku II WŚ : HMS Courageous, HMS Glorious i HMS Hood na Atlantyku oraz HMS Hermes, HMS Repulse i HMS Prince of Wales na Pacyfiku. Pomimo tych ciosów, dzięki odporność Brytyjczyków Królewska Marynarka Wojenna wytrwała, odgrywając główna rolę w takich operacjach jak Dynamo, Husky, Torch, Avalanche czy Overlord; przy ochronie linii zaopatrzeniowych co pozwoliło aliantom skutecznie walczyć z wrogiem; na Pacyfiku gdzie Brytyjska Flota uczestniczyła w każdym przedsięwzięciu, pomimo licznych trudności logistycznych oraz politycznych; w systematycznym eliminowaniu niemieckich krążowników liniowych oraz pancerników; przechwytując książki kodów oraz urządzenia Enigmy; czy unicestwiając flotę okrętów podwodnych podczas Bitwy o Atlantyk. Obydwie wojny światowe mocno jednak nadszarpnęły potencjał militarny Imperium Brytyjskiego co doprowadziło do oddania tytułu najpotężniejszej floty palmy pierwszeństwa Marynarce Stanów Zjednoczonych.
Krążowniki
Historia
Historia krążowników Królewskiej Marynarki łączy się nierozerwalnie z gospodarką i innowacyjnością. Podobnie jak inne liczące się floty, Królewska Marynarka posiadała – na początku 20 tego wieku – 2 podstawowe rodzaje krążowników: pancerne i rozpoznawcze. Pomimo iż było wiele różnych projektów odzwierciedlających dwa jednoczesne trendy związane z szybko rozwijającą się technologią oraz marynarskim konserwatyzmem, wszystkie znalazłyby miejsce we flocie bądź to w głównych siłach bądź jako zwiad lub wsparcie niszczycieli.
Do 1907 roku, wnioski wyciągnięte z bitwy pod Cuszimą jak również projekt i budowa HMS Dreadnought, upewniły główne siły morskie, że era krążowników pancernych się skończyła.
Dla Królewskiej Marynarki był to czas nawet większego i szybszego procesu eksperymentowania przy projektowaniu okrętów. Pod dowództwem Sir John Fishera, Królewska Marynarka weszła w okres reform i przezbrajania, co w zdecydowany sposób pomogło ukształtować przyszły rozwój brytyjskich krążowników. Dzięki energicznemu wsparciu przez Fishera teorii krążowników liniowych, projekty krążowników Królewskiej Marynarki zaczęły dążyć ku mniejszym, szybszym okrętom. Krążowniki brytyjskie zbudowane po HMS Dreadnought, ale przed I Wojną Światową były potężnymi, dobrze uzbrojonymi i cechującymi się dobrą dzielnością morską okrętami w porównaniu do ich odpowiedników w innych flotach. Działa o kalibrze 152 mm stały się standardem na brytyjskich krążownikach w tamtym okresie.
Służba tych okrętów podczas I Wojny Światowej polegała głównie na ochronie sojuszniczej żeglugi, polowaniu na samotne niemieckie krążowniki, atakowaniu lekkich sił przeciwnika oraz prowadzeniu rozpoznania. Wielkość produkcji osiągnęła rekordowy pułap, dochodząc do ponad 50 okrętów pod koniec wojny w 1918; wszystkie projektowane jako mniejsze i szybsze jednostki.
Okres międzywojenny to czas oszczędności i ograniczeń dla Królewskiej Marynarki. Mocno zadłużone na rzecz Stanów Zjednoczonych, posiadające ogromną ilość okrętów przeznaczonych do wymiany oraz nie rozwijające się gospodarczo – co w czasach przedwojennych mocno stymulowało rozbudowę floty, Zjednoczone Królestwo łatwo zgodziło się podpisać Morski Traktat waszyngtoński w 1922. Produkcja krążowników spadła znacznie, a priorytety projektowe uległy zmianie. Potrzebne były krążowniki , które byłyby tanie w produkcji, posiadałyby zdolności operowania w każdych warunkach pogodowych, o niskich kosztach utrzymania oraz dużej wytrzymałości. Głównym uzbrojeniem pozostałyby działa o kalibrze 152 mm, pomimo budowy klasy Hawkins (z działami 190mm).
Traktat Londyński z 1930 roku przyniósł poważne następstwa w projektowaniu krążowników, które zaczęto dzielić na lekkie oraz ciężkie w zależności od kalibru dział jakie miały na pokładzie. Działa do 155mm kwalifikowały krążowniki jako lekkie, a powyżej do 203mm jako ciężkie. Pomimo, że Królewska Marynarka rozwinęła projekt Hawkins - co doprowadziło, zaczynając od klasy County, do wprowadzenia dział o kalibrze 203mm – to głównie skupiła się na mniejszych i tańszych do wyprodukowania oraz obsługi lekkich krążownikach z działami 133 oraz 152 mm. Koncepcja ta utrzymała się przez całą II wojnę światową i nie zbudowano już więcej ciężkich krążowników po ukończeniu okrętów typów County i York.
Krążowniki brytyjskie miały znaczący wkład w walki podczas II wojny światowej, angażując się w niemal każdy rodzaj misji – poczynając od morskiego wsparcia artyleryjskiego do ochrony konwojów – na wszystkich teatrach działań. Elastyczne i sprawne w działaniu brytyjskie krążowniki brały udział w niemal każdej operacji, od unieszkodliwienia niemieckiego pancernika kieszonkowego Admiral Graf Spee, poprzez obronę konwojów arktycznych do ochrony grup uderzeniowych lotniskowców na Pacyfiku. Królewska Marynarka bardzo polegała na krążownikach artyleryjskich do końca wojny oraz w okresie Zimnej Wojny, a ostatni z nich - klasy Tiger - zakończył służbę w latach 70-tych.
Styl gry
Brytyjskie krążowniki w World of Warships są w wielu aspektach podobne do ich amerykańskich i niemieckich odpowiedników z szybko strzelającymi i obracającymi się działami, jednakże używają tylko pocisków przeciwpancernych. Jakkolwiek brak pocisków odłamkowo-burzących znacznie ogranicza ich wszechstronność przeciwko bardziej opancerzonym okrętom lub dobrze się ustawiającym przeciwnikom, ich czas aktywowania zapalników oraz wartości przebijalności są lepsze niż innych nacji co skutkuje możliwością zadania uszkodzenia w sytuacjach gdzie standardowe wartości prowadziłyby do odbicia pocisku. Dodatkowo nie mają one innego głównego elementu przeznaczonego krążownikom: materiału eksploatacyjnego w postaci defensywnego ognia przeciwlotniczego Defensive AA Fire (
). Powoduje to , że krążowniki Królewskiej Marynarki muszą liczyć na swoją bazową siłę ognia przeciwlotniczego, która jest całkiem niezła - na poziomie amerykańskich jednostek (nawet je przewyższając na Neptunie i Minotaurze). Pancerz, wraz z dużymi cytadelami, jest ich słabą stroną, aczkolwiek podobnie jak w amerykańskich okrętach są one (cytadele) w większości poniżej linii wodnej, a część powyżej jest dodatkowo chroniona wzmocnionym pancerzem. Na tym kończą się złe wiadomości, przy przeciętnym przestawieniu steru , brytyjskie krążowniki mają wyśmienite przyspieszenie (i dobrą prędkość maksymalną) co pozwala im utrzymywać wysoka prędkość pomimo wykonywania ostrych skrętów; wartości ich maskowania są jednymi z najlepszych wśród wszystkich okrętów tej klasy w grze; dodatkowo mają dostęp do innych materiałów eksploatacyjnych jak zespół naprawczy Repair Party (
), radar nadzorujący Surveillance Radar (
), generator dymu Smoke Generator (
), o których większość innych krążowników może tylko marzyć, dając im unikalne możliwości walki. Uzbrojenie torpedowe w większości jest wystarczające – przyzwoity zasięg przy prędkości 60 węzłów – i daje możliwość odpalania torped pojedynczo lub całą salwą (w odróżnieniu od tradycyjnego wyboru pomiędzy szerokim lub wąskim zrzutem). Doświadczeni kapitanowie wykorzystają zwinność i wyposażenie tych okrętów, aby znaleźć się w odpowiednim miejscu (i czasie), ewentualnie aby uciec z niebezpiecznej sytuacji i podjąć przeciwnika na własnych warunkach.
Pancerniki
Styl gry
Brytyjskie pancerniki rządzą morzami z wdziękiem i wzorcowymi możliwościami bojowymi. Te potężne okręty są poważnym zagrożeniem dla innych jednostek wszystkich nacji. Na niskich poziomach są dobrze opancerzone, co czyni ich bardzo trudnymi do zatopienia dla dział o mniejszym kalibrze. Jednakże pociski przeciwpancerne o dużym kalibrze mogą sprawić im wiele kłopotów. Grając brytyjskimi pancernikami powinniśmy unikać walki na krótkim dystansie z innymi okrętami tej klasy. Czując się dobrze w walce na średnim i dalekim dystansie, okręty te powinny spalić każdego przeciwnika zanim zbliży się na odpowiednią odległość, żeby im zagrozić.
Posiadają one jedne z najlepszych pocisków odłamkowo-burzących w grze. Mają bardzo dużą szansę na podpalenie, co oznacza, że wiele salw spowoduje pożar na pokładzie wrogiej jednostki. Jednakże ich siła ognia nie jest ograniczona do pocisków OB. Jeśli wrogi okręt będzie na tyle nierozważny, aby pokazać swoja burtę, brytyjskie pociski PP wyślą go szybko do portu. Na szczęście, te jednostki nie są ograniczone tylko i wyłącznie do walki artyleryjskiej. Wraz z postępem gracza, odkryje on, że siła ognia przeciwlotniczego rośnie z każdym nowo odblokowanym okrętem. Na wyższych poziomach wyspecjalizowane pod obronę przeciwlotniczą tworzą wokół siebie strefę śmierci dla samolotów. Inną zaletą okrętów poziomu IX-go Lion i X-go Conqueror jest wyjątkowa wersja materiału eksploatacyjnego zespół naprawczy, która rekompensuje ich mniejszą ilość punktów wytrzymałości w porównaniu do innych, równorzędnych pancerników. W pewnych sytuacjach ten zespół naprawczy Repair Party () potrafi odbudować prawie połowę wytrzymałości okrętów. To wszystko powoduje, że te pancerniki są prawdziwymi twardzielami walczącymi do ostatniej kropli krwi.
