Kk Okręty Wspólnoty

„Wspólnota Narodów” powstała na początku XX wieku w schyłkowych latach Imperium Brytyjskiego. Pierwotnie utworzona w grudniu 1931 r. na mocy Statutu Westminsterskiego. Pierwszymi siedmioma państwami członkowskimi były Zjednoczone Królestwo, Australia, Kanada, Nowa Zelandia, Republika Południowej Afryki, Irlandia i Nowa Fundlandia. Dziś składa się z 52 suwerennych państw, które obejmują cały świat, a obecnie częścią niej są narody, które nie miały wcześniejszych więzi politycznych ani gospodarczych z Wielką Brytanią lub Imperium Brytyjskim.

Kilka różnych państw wchodzących w skład Wspólnoty Narodów rozmieszcza swoje własne siły zbrojne. Łącznie są one reprezentowane w World of Warships pod jedną flagą, ale każda flota ma własną historię i tradycje.

HMCS Haida, Niszczyciel Poziomu VII

Na początku XX wieku Imperium Brytyjskie stanęło przed wyjątkowym dylematem: wyzwaniem ochrony wielu dominiów na całym świecie. W przypadku Dominium Kanady istniały dwa proste rozwiązania: albo zapewnić Royal Navy zasoby do ochrony granic Dominium, albo podjąć niezbędne kroki, aby umożliwić Kanadzie, zapewnienie sobie własnej obrony. Wybrano tę drugą drogę i wkrótce rząd przedstawił ustawę o służbie morskiej, organizując stałe i ochotnicze siły, a także zakładając szkołę morską, aby szkolić przyszły personel. W ten sposób, w roku 1910 narodziła się Służba Morska Kanady; później nazwana Royal Canadian Navy (RCN)^[1] przez króla Jerzego V w dniu 29 sierpnia 1911 roku

Jądrem nowonarodzonej marynarki były dwa krążowniki: HMCS Rainbow i HMCS Niobe, oba służące przede wszystkim jako okręty szkoleniowe. Pomimo niezgody rządu na temat logistyki i praktyczności posiadania marynarki wojennej, obywatele Kanady poparli tę instytucję i wzmocnili siłę roboczą ochotniczych sił rezerwowych (RNCVR).

Na początku I wojny światowej RCN rozrosła się do czterech krążowników i dwóch okrętów podwodnych. Te raczej niewielkie siły spędziły większość konfliktu na patrolowaniu obu wybrzeży Ameryki Północnej, a większość z nich uznano za niezdatne do służby przed końcem wojny. Brak rozwoju marynarki wojennej w dużej mierze przypisywano decyzji rządu kanadyjskiego, aby umożliwić obywatelom wybór, czy chcą służyć w Royal Canadian Navy, czy w brytyjskiej Royal Navy; wielu wybrało drugą opcję.

Koniec I wojny światowej przyniósł redukcję siły roboczej oraz przejście do pełnienia obowiązków cywilnych, z kilkoma niszczycielami i jednym krążownikiem. Z drugiej strony entuzjazm w RNCVR pozostał silny i rósł przez lata międzywojenne. W latach 30. XX wieku RCN powoli tchnął w niego nowe życie dzięki nabyciu dwóch nowych niszczycieli zbudowanych w Anglii – pierwszych statków zbudowanych specjalnie dla RCN. Do dalszych inwestycji w służbę zachęcały rosnące napięcia i agresja w Europie i Azji; nabyto więcej niszczycieli i okrętów szkoleniowych.

Wydarzenia II wojny światowej spowodowały eksplozję wzrostu Royal Canadian Navy; statki były jednocześnie produkowane w kraju i nabywane z zagranicy, a nowi rekruci przybywali z całego kraju. Marynarka wojenna działała głównie na Północnym Atlantyku i była wyłącznie odpowiedzialna za nadzór nad całym północno-zachodnim teatrem operacji. RCN miała dwa podstawowe zadania: ochronę konwojów i polowanie na okręty podwodne. W ciągu sześciu lat czynnej służby bojowej RCN udowodniła swój potencjał poprzez zniszczenie lub przechwycenie dwudziestu siedmiu (27) niemieckich okrętów podwodnych i czterdziestu dwóch (42) okrętów Osi. Jeszcze bardziej imponujący był fakt, że marynarka wojenna z powodzeniem eskortowała ponad 25 000 przepraw konwojowych, dostarczając prawie 182 000 000 ton ludzi i materiałów kluczowych dla działań wojennych z Ameryki Północnej do Wielkiej Brytanii. Niestety, kosztem tego było dwadzieścia cztery (24) statki i prawie 2000 ofiar.

Pod koniec II wojny światowej RCN przekształciła się z niedoświadczonej służby w potężną siłę; była to trzecia co do wielkości flota na świecie, mimo że składała się głównie z niszczycieli. Nikt nie mógł kwestionować staranności wykazywanej przez personel RCN; lata polowań na okręty podwodne ukształtowały mistrzostwo w walce z okrętami podwodnymi. To doświadczenie przydało się podczas zimnej wojny podczas śledzenia sowieckich okrętów podwodnych. Do dziś dumne tradycje trzymają RCN w prestiżu wypracowanym przez ich założycieli i poprzedników

HMAS Perth, Krążownik Poziomu VI

Ponieważ zdecydowana większość ludności rozprzestrzeniła się wzdłuż długich wybrzeży kraju, Australia przez ponad sto lat polegała na niezależnych jednostkach Royal Navy, które zapewniały jej obronę morską. Tak wyglądało status quo do 1909 roku, kiedy to rozpoczęły się rozmowy o wydzieleniu specjalnej jednostki morskiej, która miałaby być rozmieszczona na wodach australijskich. Admiralicja brytyjska i rząd australijski podjęły decyzję, że Australia kupi jednostkę floty składającą się z sześciu niszczycieli, trzech krążowników, trzech okrętów podwodnych, różnych jednostek pomocniczych i krążownika liniowego. Pierwsze dwa okręty, HMAS Yarra i HMAS Parramatta, dotarły na wody Australii w listopadzie 1910 r., a 10 lipca 1911 r. król Jerzy V nadał tytuł Royal Australian Navy (RAN) ^[2] Siłom Marynarki Wojennej Australii. W 1913 roku kompletna flota australijska — dowodzona przez krążownik liniowy HMAS Australia— po raz pierwszy wpłynęła do portu w Sydney.

RAN służyła na frontach I wojny światowej, wspierając australijskie lądowania w inwazji na kolonie niemieckiej Nowej Gwinei i atakując flotę osmańską na Morzu Marmora podczas kampanii Gallipoli. HMAS Sydney zmierzyła się samotnie z SMS [Emden] na środku Oceanu Indyjskiego i wygrała — odnosząc pierwsze zwycięstwo RAN na morzu — podczas gdy HMAS Australia była później zaangażowana w Bitwie Jutlandzkiej. Po wojnie RAN — podobnie jak większość innych marynarek wojennych na całym świecie — została zmuszona do wprowadzenia zmian w wyniku Traktatu Waszyngtońskiego z 1922 roku. Przez traktat, Australijczycy sprzedali na złom swój jedyny krążownik liniowy, ale zdobyli okręty podwodne i niszczyciele.

W okresie międzywojennym starsze okręty były sprzedawane na złom, podczas gdy nowsze krążowniki ciężkie i lekkie, okręty podwodne, niszczyciele i lotniskowiec obsługujący wodoloty ^[3] trafiły do służby RAN. Spowolniona międzywojenną polityką rozbrojeniową ze względu na zmieniającą się sytuację gospodarczą i polityczną, RAN ponownie zasłynęła w walce podczas II wojnie światowej. W 1940 roku RAN wyróżniał się na Morzu Śródziemnym słynnymi niszczycielami 'znanymi jako Scrap Iron Flotilla. Jednostki RAN powróciły, by bronić australijskiej ojczyzny, gdy wybuchła wojna na Pacyfiku, a wrogie okręty grasowały po australijskich wodach, walcząc z nadciągającym Imperium Japońskim tak blisko domu jak Morze Koralowe.

Od zakończenia II wojny światowej Royal Australian Navy służyła w operacjach od Teatru Koreańskiego po Timor Wschodni, koncentrując się na ochronie interesów Australii w południowo-zachodnim regionie Pacyfiku i utrzymywaniu pokoju na całym świecie za pomocą floty liczącej 50 nowoczesnych niszczycieli, fregat, łodzi podwodnych i jednostek pomocniczych.

Podobnie jak ich sąsiedzi po drugiej stronie Morza Tasmańskiego, Nowa Zelandia była chroniona przez Royal Navy od momentu jej założenia aż do XX wieku. Mieszkańcy Nowej Zelandii wcześnie wzięli aktywny udział we własnej obronie, dostarczając łodzie torpedowe do przydzielonej im dywizji Royal Navy pod koniec XIX wieku, a także w pełni finansując krążownik liniowy klasy Indefatigable HMS New Zealand który wszedł do Służba Jego Królewskiej Mości w 1911 roku. New Zealand służyła przez cały czas trwania I wojny światowej, biorąc udział w walkach na Helgoland Blight, Dogger Bank oraz w bitwie o Jutlandię.

„Nowozelandzkie Siły Morskie” zostały formalnie założone jako część Aktu Obrony Marynarki Wojennej z 1913 r. i od 1921 r. były określane jako Nowozelandzka Dywizja Królewskiej Marynarki Wojennej ^[4]. Dywizja Nowozelandzka składała się głównie z krążowników ^[5] i lżejszych jednostek, w tym HMS Leander , HMS Achilles i pary krążowników typu Danae. Wraz z wybuchem II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Nowa Zelandia dołączyła do reszty Imperium Brytyjskiego, wypowiadając wojnę Niemcom. Uznając, że istniejąca Dywizja Nowozelandzka była już w dużej mierze niezależna i samowystarczalna, król Jerzy VI ochrzcił ją 1 października 1941 r. Królewską Marynarką Wojenną Nowej Zelandii (RNZN) ^[6]. RNZN poświęciła załogi i okręty podczas przebiegu wojny, widząc działania — i ponosząc straty — zarówno na Oceanie Atlantyckim, Pacyfiku, jak i Morzu Śródziemnym.

Po rozroście do prawie sześćdziesięciu okrętów w sierpniu 1945 r. RNZN została drastycznie zmniejszona po zakończeniu II wojny światowej. Niemniej jednak siły RNZN nadal uczestniczyły w operacjach militarnych we współpracy z ONZ, wysyłając okręty zarówno do wojny koreańskiej, jak i działań interwencyjnych w Timorze Wschodnim. Współczesna RNZN ma w służbie mniej niż tuzin okrętów: mieszankę fregat, przybrzeżnych statków patrolowych i innych lekkich jednostek, które patrolują wody ojczyste i zapewniają suwerenność i bezpieczeństwo swojej ojczyzny.

Nowoczesna indyjska marynarka wojenna została stworzona przez Imperium Brytyjskie w 1612 roku, aby pomóc rozszerzyć wpływy Kompanii Wschodnioindyjskiej, które nadzorowała handel w Indiach Brytyjskich i de facto rządziła Indiami. Bombay Marine odniósł zwycięstwa nad Portugalią i w potyczkach w Birmie w okresie rządów kompanii. W 1858 roku Kompania Wschodnioindyjska została znacjonalizowana, a Indie znalazły się pod bezpośrednim rządem brytyjskim. Bombay Marine wkrótce stała się Royal Indian Navy. W czasie I wojny światowej zajmowała się niewiele więcej niż neutralizowaniem min i transportem. Na początku II wojny światowej Indie miały tylko osiem okrętów wojennych, ale podczas wojny nastąpiła ekspansja marynarki wojennej. Indyjskie okręty wojenne brały udział w działaniach na Morzu Śródziemnym, Oceanie Indyjskim i Pacyfiku, znacznie przyczyniając się do zwycięstw aliantów. Po wojnie w 1946 roku załogi ponad pięćdziesięciu indyjskich okrętów wojennych zbuntowały się, żądając lepszych warunków służby i zakończenia brytyjskich rządów kolonialnych. W 1947 r. Imperium Indii zostało podzielone na Dominium Indii i Dominium Pakistanu, a Royal Indian Navy została podzielona między oba kraje. W 1950 roku Indie ogłosiły się republiką i ostatecznie stały się w pełni niezależne od Imperium Brytyjskiego, tak więc Royal Indian Navy stała się po prostu Indyjską Marynarką Wojenną (Bhaarateey Nausena). W latach po odzyskaniu niepodległości Indie odnotowały duży import zagranicznych okrętów wojennych, głównie byłych okrętów brytyjskich, i od tego czasu wyrosły na główną potęgę morską. W 1971 roku odniosła wielki sukces w wojnie Indii przeciwko Pakistanowi. Dziś indyjska marynarka wojenna pozostaje jedną z największych i najpotężniejszych na świecie.